از پشت دیوارهای ترک خورده رنج می گذشتم
وسکوت صامت هذیان را می شنیدم
سایه تنهایی خویش را به دوش کشیده
می گذشتم
..........
کودک آبستنی کودکی مادرش را به دل می کشید
و مادر کودکی بی صدایش را ضجه می زد
سایه ای به دنبال سایه ام می آمد و.....
می گذشتم
..........
فاحشه ای ٬ راهبه ای را هدایت می کرد
راهبه ای ٬ راه گم کرده می دوید
سایه ام ٬ به دنبال سایه اش ....
من اما نمی گذشتم
ایستاده می نگریستم
گریه ی مادری
داغ ننگ کوفته بر پیشانی پدری
مرد پاک دامن آلوده به تهمتی
به نام من
و تهوع تب دار اضطراب بد نامی
به زمینم می کوبید
می ایستادم
بی سایه گی ام را به دوش کشیده
می گذشتم.
چه بی رنگ و بی نشان که منم
.......................................................................................
پ.ن۱بعضی بغضا آنقدر بزرگ و عزیز هستند که حیفت میاد بشکنیش.
پ.ن۲:پی نوشت قبلی چه ربطی به خود پست داشت؟
غریبه اند کلمات
افکار گنگ و نامفهوم
شعر می شکنند
شعرای مشاعر از دست داده
افکار نقد می کنند
در این تنگنا
شعور وامانده ام
شعر بالا می آورد.
می سوزد
سایه ای سرگردان ٬ می سوزد
شعله ور می شود
می گریزد
آتش می خورد
خون می جود
خشم بالا می آورد
نفرتش را نشخوار می کند
سایه وحشی سرگردان
می هراسد
می هراسد از تنهایی اش.