۲۶
بوی باران
اما خاک .... کهنه ٬ خشک ٬ عطش
بوی باران
اما ....
ز نسیان آمده ام؟
یا به نسیانم می برد بوی باران؟
هراسی است بی هوده
وصدایی از فراسوی زمان
پرسشی گفتگویی شاید
با من نیست آن که می گوید : نامم چیست
غرش دردیست آشکارا با او
که هم نامش ننامند ٬ با هیچ یک
که درد نامش ٬ ننگ غبیله ایست قبله گم کرده
که نامش یعنی درد
دردش را معنا نتوان جست
معنایش را تنها نتوان جست
الا
به ناله کودکان
مادران
خواهران
برادران
......
اما خاک
کهنه..... خشک تشنه.
۲۴
آن سوی کویر
خاطرات سرد در عبورند
صدای ریزش خاک می آید
بر سر
و آب
که آن همه تشنه بارشش بودیم
از سر گذشت.
۲۳
از اول می نویسم
همه را سپید
از ((الف)) اول تا (( یای )) آخر
دوباره می نویسم
سپید تر
حالا که آن همه سرخ و سبز و آبی گریستم
با الفبای تازه تری نامم را
و تمام هستی را
به رنگ تو
سپید سپید نقش می زنم.